Als kind droomde ik er al van om mijn eigen kleren te kunnen maken. Zou het niet leuk zijn om te kunnen maken wat je wil, en dus niet beperkt te zijn tot wat de winkels te bieden hebben op dat moment? Met een mama die ook wel wat naaide waagde ik mij aan een t-shirt. Maar zonder patroon, en met onvoldoende ervaring in het kleren maken, flopte dit. Ik was enorm teleurgesteld en besloot dat naaien toch niet zo eenvoudig was als ik wel dacht, en dus legde ik dit naast me neer.
Het was pas in de zomer van 2013 dat de kriebel terug begon. Mijn schoonzus had het naaien opgepikt en ook in de familie waren er naaiende dames. Ik was wel nieuwsgierig maar met mijn eerder projectje (lees de mislukte t-shirt) in het achterhoofd besloot ik dat dit toch niets voor mij was. Maar mijn schoonzus bleef maar naaien en bleef mij hierover aanspreken. Toen ik haar zei dat dit echt te moeilijk was voor mij, zei ze dat ik dat niet zomaar mocht besluiten, dat ik het eerst moest proberen. Mijn man vond ook dat ik wel wat afleiding nodig had en gaf mij een basis naaimachientje cadeau. Mocht ik het dan toch echt niet leuk vinden, dan was het toch geen dure grap.
Fier met mijn nieuwe machientje, ging ik, samen met mijn mama, vol goede moed naar een stoffenwinkel achter mijn eerste stofjes. Een winterkleedje voor mijn dochtertje zou ik maken. Stofjes gekozen, patroontje gekocht en nog wat advies gevraagd. Eenmaal thuis begon ik eraan maar dat ging niet zo vlot. Ik begreep niets van de uitleg, het patroon was volgens mij niet juist (het kan toch niet dat mijn arm in de mouw van een kindermaatje 68 zou kunnen?), en dan bleek ik nog eens slecht stofadvies gekregen te hebben in de winkel. Daar ga ik dus niet meer terug! Na wat sukkelen toch weer opgegeven. Was naaien dan toch niet voor mij?
Mijn nicht raadde mij aan om met iets eenvoudiger te beginnen. En dat deed ik. Een eenvoudig tasje. Met wat stofjes van het stoffenspectakel (ik ging niet opnieuw 50€ in de vuilbak gooien) begon ik eraan. Tot mijn verbazing lukte het! Zelfs een paspel aannaaien ging, met wat behulp van internet. En voor ik het wist had ik een mini-tasje gemaakt. Ideaal voor prinses om mee te nemen naar de crèche.
Mijn volgende projectje was weer iets eenvoudigs: een verjaardagskroon. Veel plezier mee gehad om het te maken en zij heeft hem heel graag gedragen. Zalig om je kind te zien genieten van je eigen maaksels!
Zo fier dat ik was! Mijn eerste geslaagde projectje. Ik kreeg weer moed en ging verder met een aantal eenvoudige A-lijntjes van BURDA (9750).
Als dat vlot ging begon ik ze wat aan te passen en het resultaat werd alleen maar beter en mijn vertrouwen groeide.
Mijn honger naar kennis en kunnen is niet te stillen en ik begin met wat kleedjes voor mezelf. Mijn eerste is een BURDA 6920. Misschien net wat te moeilijk voor mij op dat moment maar ik heb grenzen verlegd. Ik besluit een rekbare stof (sweaterstof) te nemen en dus de rits te laten vallen. Het kleedje zit zo zalig dat ik het altijd zou kunnen aanhouden.
Het gaf wel wat stress, zo de eerste keer zelfmaakmode dragen, want wat als het scheurt? Scheuren deed het gelukkig niet en dus ben ik kleedjes blijven naaien.
Ondertussen volgden nog 2 kleedjes van BURDA 7828 en de retrojurk van Femma.
Wat een zalige hobby toch!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten